Multicultureel

Op het bankje, dat tegen de zijgevel van café Vrijdag is geplakt, zit ik in de zon te genieten van mijn latte macchiato. Het is zondag en dankzij het mooie weer nogal druk in mijn wijk. Het Spijkerkwartier is een hele multiculturele buurt. Die cultuur lijkt vooral te worden bepaald door, laat ik maar zeggen, diverse nationaliteiten van rond de Middellandse Zee.

Vlak naast het bankje bevindt zich de straat en een stoplicht stuurt de eindeloze stroom auto’s aan die blijkbaar allemaal tegelijk door het groene licht willen, naar het opgefokte rijgedrag te oordelen. Veelal zijn de auto’s zwart, ramen getint en alsof dat niet donker genoeg is dragen de chauffeurs ook nog een zonnebril. Dat type dus.

Waar ze allemaal vandaan komen, vraagt de man op het bankje naast mij. Geen idee, maar als ik moet gokken dan denk ik dat het bij coffeeshop Uncle Sam spitsuur is. Om de haverklap moet de stoet stoppen want er kunnen gemiddeld drie auto’s tegelijk door groen.

Als het stoplicht weer op rood staat stopt voor mijn neus een zwarte auto maar nu één met de raampjes naar beneden. De zware dreun van een bas doet mijn bankje trillen. In de auto ontwaar ik een ietwat andere cultuur. Twee gasten op de achterbank, zwart geverfd haar, piercings zo’n beetje overal in het gezicht en tussen hen in een enorme hijgende vechthond met lichte ogen die ik alleen al om zijn lelijkheid bijzonder vind. Enge honden kijk ik niet aan, zeker niet als er maar twee meter tussen ons zit want je weet maar nooit, dus mijn blik glijdt naar de voorstoelen. Nog twee gasten met tunnels in de oren, van die gordijnringen waar ik de bedoeling niet zo van begrijp. Zonnebrillen, baarden en alles zwart.

Dan ineens, om mij bewust te maken van mijn vooroordeel lijkt het, zie ik dat de bijrijder een boek vasthoudt waarin hij aandachtig leest. In grote letters staat er op het omslag: ‘Het Culturele Woordenboek’.

Tuinen... in Duitsland en Nederland

Mijn Duitse gasten komen niet tegelijk aan want zij komt met de trein uit Konstanz en hij komt met de auto uit Magdeburg. Nina is er het eerst, een hovenier werkzaam op het eiland Mainau. Dat ligt in de Bodensee en blijkt een oase van bloemen, planten en vlinders te zijn. Ik weet waar het is want bij de opleiding toerisme, die ik in een grijs verleden heb gevolgd, heb ik dit moeten leren naast alle stranden van de wereld die bij Nederlanders populair zijn ('kindvriendelijk want langzaam aflopend...')
Gek genoeg onthoud ik dat soort triviale zaken graag maar ik ben in ieder geval nog nooit in Mainau geweest. Even googlen op de laptop en ziedaar: een waar paradijs openbaart zich.
Met haar collega uit Magdeburg, waar ook een prachtige, tropische botanische tuin schijnt te zijn, komt ze helemaal naar Ede om bij kwekerij De Hessenhof planten te kopen.

De Hessenhof, die ken ik toch zeker wel? Ik heb geen idee moet ik bekennen. Blijkbaar is De Hessenhof beroemd in de wereld van de hoveniers vanwege hun unieke en kwalitatief hoogstaande aanbod planten. Maar liefst 6.000 soorten hebben zij in hun assortiment en als je planten van ze wilt, dan zal je ze moeten komen halen want ze worden niet verzonden. Kwestie van principe. Vol vuur praat mijn gast over haar vak en de liefde voor planten en we hebben het over tuinen in Duitsland en Engeland maar opvallend veel ook over tuinen in Nederland. 

Ik wist niet dat 'onze' tuinen zo populair en beroemd waren en hoe bijzonder is het dat een Duitse mij dat allemaal weet te vertellen. Als ik haar zeg dat het me heerlijk lijkt om zo met passie je hart te kunnen volgen, en dat kwijt te kunnen in je werk, komt toch even iets van het taalverschil om de hoek kijken. Ze kijkt wat verlegen naar haar handen en zegt dan dat het inderdaad heerlijk is... maar nog wel pril hoor want het is pas vier weken 'aan'. Schattig dit misverstand.

En dan komt de tweede hovenier. Even wat gedoe met de parkeermeter die geen munten blijkt te accepteren (hoe fijn is dat zo laat op de avond?) en ik op mijn pantoffels de regen in om assistentie te verlenen. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch om via mijn bankpas een kaartje te trekken. Alles voor de gasten nietwaar?

Deze hovenier is van het type Arie uit Rozendaal. Insiders hoef ik niet veel uit te leggen waarschijnlijk maar laten we zeggen: ruwe bolster, blanke pit. Zijn werkkleding heeft hij nog aan, lompe schoenen vol aarde worden in de gang gezet, de handen nog zwart en waarschijnlijk ook niet schoner te krijgen. Zijn ogen twinkelen en verraden zijn ingehouden enthousiasme als hij haar begroet. Ik houd ze niet langer op en wens ze een fijne avond.

's Ochtends aan het ontbijt praten we nog wat. We hebben het over de lange thuisreis die hen nog wacht en hij vertelt over hoe speciaal hij het vindt om zomaar de voormalige grenzen te passeren zonder te stoppen. Natuurlijk, Magdeburg ligt in de voormalige DDR. Hij was 18 toen de muur viel en na even snel rekenen besef ik dat hij nu 47 moet zijn. Precies zo oud als ik toen het net 'aan' was met mijn Lieuwe. Mijn hart smelt. 

Wie ooit het genoegen krijgt om zo'n late verliefdheid mee te maken, zal de emotie uit duizenden herkennen!

B&B nu open!

Het is zover: de B&B is geopend! Vorige week heb ik de accommodatie live op internet gezet en meteen in de eerste week alle drie de nachten verhuurd. 

Wat was dat spannend zeg. En leuk. En goed voor de lijn want hoe vaak ben ik niet de trappen op en af geweest...

Ik dacht eerst dat het niet zo'n vaart zou lopen met de boekingen. Nou, dat had ik dus mis. De eerste gasten hadden al geboekt nog voordat ik de kamer helemaal klaar had en ze wilden ook graag in de ochtend komen in plaats van de middag. Dus dat werd even haasten.  Nog een laatste lat verven, een paar plinten bevestigen, alles schoonmaken natuurlijk en de bedden lekker fris opmaken. Dan zorgen dat de ontbijtboel allemaal in huis is, de buitentrap, voordeur en hal gepoetst. Een generale repetitie van het ontbijt had ik al met Lieuwe en Julius gehouden en de verbeterpuntjes genoteerd. 

En dan is het ineens echt. Een moeder en dochter komen Arnhem bezoeken en willen vroeg inchecken om alles uit hun dag te kunnen halen. Helaas valt hun aankomst precies gelijk met de planning van KPN: er wordt glasvezel in de wijk aangelegd, de stoep voor mijn deur gaat open en je kan alleen nog met een smalle loopplank mijn voortuin bereiken. Hoe is het mogelijk! Het maakt de gasten gelukkig niet uit en aan het eind van de dag belooft KPN klaar te zijn met de enorme herrie van het aantrillen van de grond. Welkom in de stad zullen we maar zeggen, daar is het nooit stil maar je kunt ook overdrijven. 

Ik vraag de gasten subtiel waarom ze voor mijn B&B hebben gekozen en de dochter geeft aan dat deze kamer er op internet het leukste uitzag. (Yes, yes! denk ik bij mezelf.) Eenmaal boven is het één en al verrukking, vooral de dochter die het allemaal voor haar moeder heeft geregeld is weg van de kamer. Wat voelt dat goed zeg, ik glim van trots en ben heel blij dat ons harde werk niet voor niets is geweest.

De volgende ochtend breng ik hen het ontbijt. Val bijna van de trap vanwege het veel te zware dienblad wat ook nog mijn zicht belemmert waardoor ik niet kan zien waar ik mijn voeten neerzet. Maar goed, zonder schade kom ik boven en het stel kan heerlijk smikkelen van het ontbijt.

Tussen het vertrek van de ene gast en de aankomst van de volgende zit maar vier uur dus als een gek haal ik de bedden af, draai de was, maak de kamer schoon, poets de douche, haal nog extra handdoeken want er is meer gebruikt dan ik had verwacht en ik vul alles wat op is weer aan.

Dit keer twee Duitsers en ze hebben voor twee nachten geboekt.  Ik laat me van mijn meest klantvriendelijke kant zien, breng ze naar een gratis parkeerplaats met mijn auto, geef korting op het per ongeluk niet geboekte ontbijt. Weer boodschappen doen, nog extra broodjes en iets speciaals voor de zondag. Is er genoeg fruit? Toch nog wat bijhalen. Dit stel neemt het ontbijt in de eetkamer wat weer een andere uitdaging is. 

Het resultaat al met al; twee zeer tevreden gasten en mijn eerste review, in het Duits, op de site.

Zoals gebruikelijk in het B&B programma op tv ook een tip: 'Ein Fernseher wäre gut gewesen aber ist kein Muss'. 

Prima, gaan we doen, de boel is al besteld, bij deze!