woensdag 17 april 2019

Gastvrijheid...in de sauna

Met zuslief ga ik een heerlijke middag naar de sauna. Nou ja, dat is in ieder geval de bedoeling. Appie heeft een 'groupon' en deze gaan we bij de sauna in mijn oude dorp besteden.
Om voor de hand liggende redenen ben ik nog nooit in deze sauna geweest. Je zult er toch de buurman, slager of loodgieter tegenkomen... ik moet er niet aan denken. Ooit ben ik mijn huisarts in een sauna op de Veluwe tegen gekomen en dat voelde ergens wel rechtvaardig, zo van: nou jij eens een keer uit de kleren! Maar bij de loodgieter zit ik daar niet echt op te wachten.



Stipt op de gereserveerde tijd melden wij ons bij de balie. Een vriendelijke meneer, in ieder geval glimlacht hij, staat ons te woord. Appie stopt hem een berg papieren in handen; betalingsbevestiging, reservering en wat al niet meer voor de zekerheid. Maar het is niet genoeg. Meneer deelt haar fijntjes mede dat hij de originele groupon-bon nodig heeft. Uitgeprint. Anders kan hij geen korting geven. 'Nee mevrouw, dan kan ik u niet toelaten.' Hij wappert ongeduldig met zijn hand en beveelt ons om plaats te maken voor de volgende gasten.
Wij druipen af richting een bankje in de hal en, zichzelf vervloekend, probeert mijn zus via haar mailaccount op mijn telefoon de bon erbij te zoeken. Geen bereik. Ik stap op de nog steeds glimlachende meneer af en vraag naar het wachtwoord van de wifi voor gasten, dat we duidelijk in beeld krijgen. 'Nee hoor, er is geen telefoon in de sauna toegestaan en van de wifi mogen gasten geen gebruik maken.'

Nu ben ik zelf druk met mijn B&B bezig en kijk heel graag hoe anderen het doen wat gastvrijheid en klantvriendelijkheid betreft. Maar dit slaat toch echt alles! Het is dat we zo'n goede zin hebben en we boven deze bejegening willen staan (een hele uitdaging inderdaad) maar je zou je toch omdraaien en nooit meer terugkomen? Hoe kan zo'n organisatie bestaan? Ongelooflijk.
Ik schuifel weer achteruit naar het bankje, me afvragend waarom er in godsnaam 'gasten sauna' bij de wifi staat, maar goed. Met veel gepruts lukt het ons toch om in het webmail-account van mijn zus te komen en gaat het zoeken naar de juiste e-mail beginnen.
Intussen is het elegante oudere echtpaar wat achter ons stond aan de beurt. Ze blijken een groupon te hebben en leggen omstandig allerlei papieren op de balie. 'Nee,' zegt meneer weer glimlachend tegen hen (maar wij weten wel beter), 'ik heb de originele groupon-bon uitgeprint nodig anders kan ik u niet toelaten.' 'Nou', zegt de vrouwelijke helft van het stel, 'dat is dan eens maar nooit weer met zo'n groupon!' En haar man gooit er een 'Klootz...!' achteraan. Ook zij gaan langszij om te speuren in hun telefoon naar het juiste mailtje. Gelukkig vinden ze het snel en mogen ze toch naar binnen. Hopelijk gaat het geplande relaxen hen nog lukken vandaag.

Appie en ik zijn intussen niet veel verder gekomen. Maar dan... daar is de mail! Nu een pdf draaien en tja, printen gaat het niet worden. We melden ons weer bij de balie om de mail te laten zien. Nu staat een dame ons te woord en ook zij trekt haar mond in de bekende glimlach. Ze vraagt of we de bon naar hun e-mailadres willen sturen. Natuurlijk, wat is het adres alstublieft? 'Dat staat hier', zegt ze en wijst een half adres op een papiertje aan. Ik zie 'sauna', ik zie de naam van het dorp en ik zie 'nl'. Maar geen @. 'Ik mis de @ in het adres', geef ik aan. Ze wijst nog eens naar de tekst maar ik kan er geen e-mailadres van maken. Nu stuiten we op de volgende drempel want deze dame is duidelijk een digibeet. 'Zal ik er maar info@.... van maken', stel ik voor? Ze kijkt me glazig aan en wijst nog eens naar het halve e-mailadres. Ik doe het gewoon maar zoals ik bedacht heb en zowaar... mijn e-mail lijkt verzonden. 'Volgens mij is het gelukt', zeg ik verheugd, 'kunt u eens kijken?' 'Nou,' zegt ze, 'de computer staat in de kamer hierboven dus daar kan ik nu niet heen. Ik vind u straks wel in de sauna mocht ik de e-mail toch niet hebben en dan moet u alsnog de volledige kosten betalen.' En daar kunnen we het verder mee doen.
Deze mensen weten echt niet wat het betekent om een visitekaartje te zijn. Hoe kunnen zij dit werk doen, zo volledig ongeschikt als ze zijn? Vol van deze ongelooflijk ongastvrije ervaring spuien we onze grieven terwijl we de trap naar boven nemen. Maar we besluiten dat we onze dag niet laten verpesten. We maken er een heerlijke middag van en, toegegeven... de broodjes tijdens de lunch zijn de beste ooit! Wat dat betreft: waar voor je geld.

Als het tijd is om te vertrekken zoeken we weer een plekje in de kleedkamer. Er is een echtpaar bezig om zich juist voor hun saunabezoek uit te kleden en mevrouw zet haar schoenen op de kastjes aan de wand. Althans, dat probeert ze want met een klap valt één van haar schoenen achter de kast. Ze kijkt ons verschrikt aan. Haar man zal het wel even oplossen en probeert te redeneren hoe de schoen achter de kast vandaan kan komen. Ik geef hem de tip dat er waarschijnlijk een plint onder de kast vandaan geschroefd moet worden want in de kast is in ieder geval geen beweging te krijgen. 'Dat ga ik dan maar even beneden vragen,' zegt hij en beent weg. Appie en ik kijken elkaar veelbetekenend aan, pakken onze tassen en wensen het stel héél veel succes.