Grote hoogte

Wat een prachtig boek is dat van Edith Eva Eger: De Keuze. Ik kan het iedereen aanraden, het heeft in ieder geval mijn leven veranderd. Nu al.

Met mijn boekenclub lees ik iedere zes tot acht weken een ander boek dat we dan gezamenlijk bespreken. ‘De Keuze’ is een persoonlijk relaas van een holocaust-overlever die later een gerenommeerd psychologe is geworden en op haar negentigste haar eerste boek heeft geschreven. Ze spreekt zalen toe, inspireert, weet te raken en ontroeren en steevast ontvangt ze staande ovaties voor haar presentaties en voordrachten. We hopen van harte dat er nog een boek van haar in zal zitten.

Eén van de karakters in haar boek worstelt met perfectie. Ze verwacht teveel van zichzelf, heeft dat haar hele leven al gedaan en dat houdt haar gevangen. Hierdoor mag ze zichzelf niet zijn, kan ze dat niet zijn. Eva helpt haar zich hiervan te bevrijden. Zelf heb ik het idee dat bijna iedereen in mijn omgeving wel met perfectie worstelt tegenwoordig. Het is ‘de tijd’, de druk van de maatschappij, social media en noem maar op. Om nu jong te zijn lijkt me loodzwaar. Bottom line is wel: we doen het onszelf allemaal aan. Alleen, we kunnen daaruit ontsnappen als we daarvoor kiezen.

Naar mijn mening is het fijnste wat een perfectionist ooit kan zeggen: ‘Ik kan het niet.’ Dat voelt als een zegen! Niet alleen voor de perfectionist zelf, die waarschijnlijk een enorme last van zich af voelt vallen. Maar ook voor de omgeving. Want zeg nou zelf; als de perfectionist in jouw omgeving, waar je altijd wel een beetje tegenop kijkt want zo goed krijg jij de dingen nooit voor elkaar, als die zegt ‘Ik kan het niet…’, dan daalt ze af naar jouw niveau. En wat krijg je dan? Gelijkwaardigheid, herkenning en het besef dat zij net als jij ook maar gewoon een mens is. Gelukkig.

Zelf heb ik ook in enige mate last van perfectionisme. Soms is het de omgeving die dingen verwacht, maar meestal ben ik het gewoon zelf die de lat zo hoog heeft gelegd. En nu hik ik dus tegen een behangklus aan. Niet zomaar een klusje, maar één op grote hoogte. Althans, voor mij, angsthaas die ik ben. Met gym was de dreiging van het wandrek een reden om me ziek te melden. Ooit op het Empire State Building gestaan en met de rug strak tegen de muur geweigerd me te verplaatsen. Dan maar geen uitzicht. Glazen liften? Niks voor mij. Eiffeltoren? Prachtig… van onderen. Reuzenrad van Londen? Ik offer mij wel op en maak de foto’s terwijl de familie achter het raampje staat te zwaaien. Vliegen? Een feestje voor iedereen om me heen die van leedvermaak houdt.

En nu dus behangen. ‘Natuurlijk kan ik dat’, zegt mijn perfectionistische ik. ‘Maar durf ik het wel?’ zegt mijn angstige ik. ‘Het moet lukken, want ik heb gezegd dat ik het ga doen’, zegt mijn dwangmatige ik. Althans, zo was het gisteren. Maar nu is dat voorbij. Mijn lief gaat de te kleine steiger ophogen, ergens een balk plaatsen voor de veiligheid zodat er in ieder geval iets achter mijn rug zit, en ik ga komende week behangen. Dat kan ik. En anders maar niet, heerlijk!

Fauna

Regelmatig heb ik met mijn lief een ‘agrarisch gesprek’. Voor de Friezen ben ik natuurlijk een stadse. Voor iemand uit Amsterdam ben ik een provinciaaltje, maar dat doet er verder niet toe, alles is relatief nietwaar. Feit is wel dat ik niets blijk te weten over het platteland, fauna en flora. 

Wekelijks leer ik bij over soorten grond, landbouwmaterieel, jongvee, ‘pinken’, waterstanden, uitrijden van mest, hoe futen met hun kroost omgaan, dat er ‘maaiboten’ bestaan, wanneer wel of niet bomen gekapt mogen worden of wanneer mag worden bemest en gemaaid. 

Het blijkt dus dat het voor een boer helemaal niet rendabel is om koeien ‘op een weiland’ te zetten. Hij heeft er meer aan het gras te maaien en als ‘kuil’ te gebruiken dan het vee te laten grazen. Een weiland produceert tenslotte minder als de koe het gras plat trapt en erop poept. Voor het predicaat Weidemelk hoeft een koe maar een paar uur per jaar het weiland in en ja, het moet wel betaalbaar blijven. Ah….nog nooit met die ogen naar een weiland gekeken.

Hier in Friesland is heel veel natuur. Geen herten en zwijnen zozeer, maar wel heel veel weidevogels, watervogels, dassen, reetjes en hobbydieren. Sinds een jaar hebben wij naast meerkoeten, ganzen en eenden ook kippen in onze tuin. Ze zijn niet van ons maar van de buren, en ook zij vinden het gras groener aan de andere kant. Met Pasen hadden we een ganzenest met zeven eieren en vorig jaar zelfs een slangennest. 

We zijn druk bezig om de tuin van het nieuwe huis te fatsoeneren. Het dreggen van de vijver hebben we gestaakt. Er ligt nog 20 cm blubber in maar gezien de dichtheid van salamanders, kikkers, padden en al hun nageslacht laten we dat paradijs verder maar met rust.

Wat ze in Friesland ook veel hebben zijn kleine dieren. Een greep uit de collectie; spinnen, muggen, vliegen, bijen, wespen, allerlei soorten torren, neuskevers, oorwurmen enzovoort. Ik vind dat soort beesten prima zolang ze hun plek maar kennen en buiten blijven. En zich bij voorkeur niet om mijn hoofd verzamelen tijden de avondwandeling. Helaas houden ze zich niet aan die afspraak en ik ben bang dat het iets is waar ik maar aan zal moeten wennen.

Dat doet me trouwens denken aan een incident van laatst. Mijn lief en ik liggen in bed verstrengeld en ik heb mijn ogen dicht. Dan voel ik een pluk haar dat over mijn arm naar beneden glijdt. Maar zo lang is mijn haar helemaal niet! Dus ik kijk…en zie nog net een zilvervis van wel VIER centimeter over de matras rennen. 'Gatverdegatverdegat!' roep ik uit, terwijl ik als een speer overeind schiet. Mijn lief heeft geen idee waar alle paniek om gaat maar komt toch in actie. Hij grijpt naar een handdoek, stort zich op het monster en een kussen en kledingstukken vliegen in het rond. De struggle eindigt met een slachtoffer in de hoek van de slaapkamer.

Zonder een grondige inspectie ga ik in ieder geval mijn bed nóóit meer in!

Dankbaarheid

Het is vandaag moederdag en ik kijk terug op een enerverende avond. Een vriendin is 50 geworden en ze heeft groots uitgepakt. Een zeer verzorgd zoveel gangendiner, onder begeleiding van pianospel en dat alles in een villa wat op een landgoed niet zou misstaan. En dan komt ook de zon juist op tijd door om met haar in de tuin te proosten op haar gezondheid.

Ze wordt omringd door haar man en drie kinderen, familie, vrienden en vriendinnen en ik ben er ook één van. Vanuit verschillende kanten vallen de loftuitingen over haar heen. Vanuit mijn eigen vriendengroep, vanuit weer een ander, er klinkt een lied en ook haar man doet een flinke duit in het zakje. Hoe heerlijk is het als je gewaardeerd wordt, als je je geliefd voelt en als dat hardop gezegd wordt…ten overstaan van iedereen.

Nog niet zo lang geleden hadden ze ook hun 25^e huwelijksjaar gevierd. Als ik zo rond kijk dan besef ik dat de meesten hier al minstens zolang samen zijn met hun partner. Vaak hebben ze elkaar in of net na hun studententijd ontmoet. En dan op een gegeven moment een gezin gesticht en nu nog steeds samen. Ik zie constructies om me heen, bouwwerken die stevig staan en waarop nieuwe levens, die van de  kinderen, vorm gegeven worden. Zo heerlijk als dat kan.

Wat dat betreft voel ik me een vreemde eend in de bijt. Twee huwelijken achter de rug, één rampzalig en de ander goed maar mocht helaas niet duren. En dan nu weer in een prachtige relatie gelukkig. Toch is dat anders en ik hoop van harte dat mijn vriendinnen beseffen hoe dankbaar ze mogen zijn voor wat hen gegeven en gelukt is. Natuurlijk is het hard werken en komt het niet vanzelf. Maar hoe mooi is het als je op je 50e wordt toegesproken door je man en hij in tranen tegen je zegt hoe blij hij is dat je de moeder van zijn kinderen bent…

Moederdag.

Vanmorgen heeft mijn zoon me verrast door heel stilletjes het ontbijt voor ons te verzorgen. En van mijn dochter kreeg ik een hele lieve kaart en een fijn telefoontje. Later vandaag ga ik mijn derde kind bezoeken op Heiderust en hoop ik te zien hoe zijn rodondendron voor de 18^e keer bloeit.