Aan lager wal

Vanuit onze tuin stappen we zo het meer in. Met de hitte van de laatste dagen is een afkoeling welkom. Via de ladder vol algen daal ik af in de diepte. Als ik de onzichtbare bodem bereik blijkt het water slechts tot mijn bovenbenen te komen. Ik klim op de sup-plank, trek de peddel naar me toe en binnen een paar tellen bereik ik het midden van het meer. Dan ga ik languit liggen en ik luister naar het kalme gekabbel van de golfjes. De wind doet de rest.

Het is niet de hele tijd zo rustig op het water, integendeel. Kinderen passeren al proestend mijn hangmat op het water. De moeder in mij houd ze in de gaten. Redden ze het wel naar de overkant? Het is diep en best ver. Wat als ze in ademnood komen? Ik hoor ze soms praten, hun zinnen onderbroken door de slokjes water die ze noodgedwongen moeten wegslikken. Maar ik kan toch niet de lifeguard uit gaan hangen hier? Ik ben tenslotte vaker níet dan wél op het water. Loslaten Roelie.

Vandaag is het rustig op het strandje. Er is welgeteld één vader met twee kleine jongetjes aanwezig. Ze hebben een kano bij zich, zoiets als die van ons maar dan met een elektromotortje. De jochies, leeftijd net basisschool, maken kabaal voor tien. De één wil niet die kant op, wanneer mag hij nou aan het roer, gillen, joelen, kortom een hoop herrie. Op een gegeven moment laat de vader de oudste in zijn eentje op het meer rondjes draaien terwijl hij met de jongste aan de kant zit. Ik vind het maar niks.

Een tijdje later lijkt het strandje leeg maar de herrie duurt voort. Ik kijk op van mijn boek en ontdek de jochies weer in de kano. Alleen. Zonder vader. Zonder zwemvest. En ze zitten vast in het riet bij ons aan de overkant. Dan ontdek ik vader. Die kan de jochies niet zien maar probeert al wadend op hun geluid af te gaan. Hij staat al tot zijn middel in het water maar komt niet veel dichter bij ze in de buurt. Erger nog... de jochies zien hem niet eens omdat hij achter het riet zit. De paniek is in de stemmetjes te horen, van branie geen sprake meer alleen nog brullen en huilen.

'Kom op, we moeten ze gaan helpen!' zeg ik tegen mijn lief. 'Nee, nee, anders leert die vader het nooit,' antwoordt hij nuchter. We kijken het met de verrekijker nog een minuutje aan maar hakken dan de knoop door. We springen in onze kano, gooien de trossen los en zetten als echte helden koers naar de ramp. Als we in de buurt van de gestrande kano komen bereikt hun vader ook net de boot. Het blijkt alleen niet hun vader maar hun opa te zijn. Dat verklaart een hoop en mijn lief en ik kijken elkaar veelbetekenend aan. Helaas wijzen de statistieken uit dat de meeste water gerelateerde ongelukken met niet oplettende grootouders gebeuren, hoe exemplarisch.

De kano van de jongetjes is binnen no time uit het riet geduwd en ze zetten weer koers naar het strandje. Maar opa kan er niet inklimmen want dan zou de kano omslaan. 'Houd u zich maar aan onze boot vast, we slepen u wel even,' bieden we aan. Daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. 'Ze waren aan lager wal geraakt,' grapt opa nog. Ik bijt mijn tong bijna af om geen belerende opmerking te maken.

Als opa is afgezet en de jongetjes nog helemaal onder de indruk nasnikken op het strand zeg ik: 'Zo, hebben jullie even een mooi verhaal om thuis te vertellen!'
De oudste vermant zich, zijn ogen gaan stralen en hij roept enthousiast: 'Ja nou!'
Zó makkelijk komt opa er niet mee weg...

Het Spaanse dorp

Na onze verhuizing en al het werk wat daarmee gepaard gaat zijn we toe aan een welverdiende vakantie. Oké, in Friesland is het ook vakantie, vooral als je aan het water zit en de thermometer 40 graden aangeeft, maar toch. We reizen af naar Spanje.

Als we uit onze auto stappen worden we bijna omver gereden door Brian in zijn dinky toy. Vanaf het terras van ons hotel zie ik hoe Juani de was ophangt. Ja hoor, het kan niet missen: we zijn in Polopos!
Voor wie het niet kent; Polopos is een programma over het gelijknamige vergrijsde dorp waar vijf Nederlandse stellen nieuw leven proberen in te blazen en wordt vrijwel dagelijks op tv uitgezonden. Omdat we nogal fan zijn van het programma, en toevallig ook nog in de buurt, hebben we een nachtje geboekt in het enige hotel. Dat heeft welgeteld twee kamers dus een prestatie op zich gezien de populariteit van het programma.

De weggetjes blijken in het echt nog steiler dan op tv. Ik moet me aan de leuning vastgrijpen om niet onderuit te gaan. Het dorp lijkt uitgestorven maar schijn bedriegt. Voor we het goed en wel weten zitten we middenin de real life soap. Johnny klaagt, met zijn bekende Limburgse accent dat wij al weken niet uit ons hoofd kunnen krijgen, dat hij toch zeker 25 Nederlanders heeft gezien vandaag dus van werken komt niet veel. En dan de tv opnamen nog, tot drie keer toe hetzelfde paadje aflopen voor het juiste shot. Toch neemt hij alle tijd om met ons een praatje te maken. Brian laat weten dat hij zoveel huwelijksaanzoeken heeft gehad dat hij nu alleen nog maar de dame met het meeste geld hoeft te selecteren.
De winkel van familie Rutten wordt net door Elisa en Jürgen op slot gedraaid. Elisa verontschuldigd zich op haar charmante wijze. Ze moeten weer voor de opnames opdraven. Vandaag is het blijkbaar de laatste dag en morgen mag het dorp stemmen wie heeft gewonnen en is er een afsluitend feest. De voorbereidingen zijn in volle gang, kilometers vlaggetjes worden opgehangen, het podium in gereedheid gebracht en de wijnfontein ruimschoots met chloor doorgespoeld.

Als we 's avonds op het terras van het heerlijke eten van gastheer Pedro genieten schuiven Thysa, Wijnand, Johnny, Juani en een aantal bekende locals en juryleden aan. Ze begroeten het handjevol gasten persoonlijk maar ineens stormt een Nederlands gezin met veel kabaal het terras op. 'We hebben jullie de hele dag gezocht en zijn speciaal voor jullie helemaal hier naartoe gekomen!' Eerst worden de dochters naar voren geschoven voor een fotosessie, en ja, dan toch ook maar met de ouders erbij. De BN'ers gaan er vriendelijk op in en poseren samen met de fans. Donna en Mark rijden ook nog langs het gezelschap maar hebben geen tijd voor een borrel; Ajax speelt en dat gaat voor.

Als de rust is weergekeerd spreekt Wijnand ons aan. We komen erachter dat zijn schoonzus een oud  schoolvriendinnetje van mij is en Thysa maakt enthousiast een foto van ons. 'Dus zij hebben nu een foto van óns,' merkt mijn lief op. Tja, ik dacht zelf ook al dat er iets niet helemaal goed was gegaan, maar ja. Behalve Kirsten en Christiaan hebben we in de paar uur dat we hier nu zijn iedereen gezien en gesproken, de huizen en beschilderde sporthal bekeken en het museum bewonderd. En niet te vergeten iets geroken dat een rioolprobleem doet vermoeden. We hebben grote bewondering voor de offers die door de stellen worden gebracht.

De volgende morgen aan het ontbijt raken we in gesprek met een paar locals. Met enthousiasme wordt een bak aan roddel en achterklap over ons uitgestort door een Engelse dame die het er niet mee eens is dat 'haar' dorp nu verandert. Verder weet ze ook te melden welke Dutchie zal winnen want daar is iedereen het in het dorp over eens. En dat er anoniem gestemd zal worden want, ja, je moet toch wel verder met elkaar.
Bij de stemming mogen we helaas niet aanwezig zijn. Er moet voor geheimhouding worden getekend en dat is heel begrijpelijk. We zijn trouwens wel welkom op het feest dat over een paar uur begint maar dat wordt te laat voor ons, we moeten door naar onze volgende accommodatie in de Sierra Nevada.

Als ik de volgende dag met Pedro app om hem te bedanken voor de goede zorgen meldt hij me dat het feest groots was en de beste Dutchie inderdaad heeft gewonnen. En wie dat is zie je vrijdag 30 augustus op RTL4 !