Boat swap

De Lemsteraak gaat plaats maken voor een zeilpraam. Mijn lief ruilt zijn boot in en één dag voor de overdracht is de poetsbeurt gepland. Op deze prachtige nazomerdag varen we naar een eilandje in het meer en laten het anker net naast het riet zakken. Met een diepte van zo'n 80 centimeter kun je er prima staan en heb je het voordeel dat je de boot ook van de buitenkant helemaal kan poetsen. Mijn lief springt overboord terwijl ik met een geïmproviseerde zwabber het dek en alles wat ik tegenkom te lijf ga.

We zijn niet alleen. Hordes spinnen spinnen tref ik aan. Over de oorwurmen en pissebedden heb ik het niet eens. En ze weten van geen wijken. Als ik er één aan mijn zwabber heb hangen laat ik hem over de rand van de boot in het water zakken. Zwem dan, toe maar... moedig ik hem aan. Maar de spin wil er niet van weten. Met alle macht houdt hij zich vast aan mijn zwabber terwijl ik die woest door het water beweeg. Aan slechts één draadje blijft hij hangen en klimt vliegensvlug naar boven zodra ik de zwabber weer aan boord trek. Het is een gevecht op leven en dood.
Bij mijn lief gaat het er nog veel erger aan toe. Terwijl hij in het water staat weten zijn spinnen zich vast te houden aan zijn zwembroek en hij voelt hoe ze over zijn blote rug weer de weg omhoog vinden. En dan heb ik het wel over serieuze spinnen hoor, van die echte vette jongens!

Op de dag van de overdracht zijn de weergoden ons ook gunstig gezind. Windkracht drie, wat grijs in de ochtend maar in de middag breekt de zon zelfs door. De Aak wordt met twee man naar de nieuwe eigenaar gevaren en ik fiets er achteraan. Met champagne klinken we op twee nieuwe avonturen. De nieuwe eigenaren zijn blij dat ze droog kunnen zitten tijdens hun tochten en mijn lief is blij met een handzamer boot.

Dat die ook een gebruiksaanwijzing heeft merken we al snel bij de terugtocht naar de thuishaven. Het voordeel van de zeilpraam is dat de mast gestreken kan worden zodat er een aanzienlijk kortere route kan worden gevaren omdat de boot onder lagere bruggen door kan. Maar echt soepel gaat dat strijken niet. De staalkabels hebben de nodige slijtage ondergaan en er springen allemaal staaldraadjes uit die diep in het vlees snijden. Met de nodige krachtinspanning lukt het toch zonder handschoenen de mast enigszins uit het lood te duwen. Helemaal strijken durven we nog niet, stel dat de kabel het niet houdt. En dan wordt het spannend. Het is verdraaid lastig om in te schatten hoeveel ruimte er zit tussen de betonnen brug en de top van de ruim 11 meter hoge mast. 

Stapvoets naderen we de brug en met net een paar centimeter speling varen we er onderdoor. 

Pfff... daar krijg je het warm van. Nu eerst maar eens de kabel vervangen en dan rustig droog oefenen met dat strijken. 

Helaas komen we door dit alles te laat om nog voor de spits de laatste brug te nemen. Deze wordt een paar uur niet bediend om geen files te veroorzaken en er zit niets anders op dan voor de brug aan te leggen en geduldig te wachten. De mannen tillen mijn fiets op de kant en ik ga alvast vooruit om de boodschappen te halen en het eten te regelen. Tja, nooit gedacht dat te laat komen omdat de brug open staat, of in dit geval juist dicht is, in Friesland nog steeds actueel is!

Expats

Het leuke van mijn B&B vind ik vooral al die diverse gasten die je letterlijk over de vloer krijgt. De meesten blijven maar een enkel nachtje, niet iedereen is even open, maar vaak genoeg raak ik toch in een gesprek gewikkeld dat ergens over gaat.

Mijn gasten zijn een jong stel dat net terug is gekomen uit Australië. Ze zitten bij wijze van spreken nog in de dozen, maar ze wilden er samen even tussenuit. Zonder hun drie kinderen. Want daar was het in Australië niet echt van gekomen al die tijd. Ik vermoed dat ze bij mijn B&B wel aan het goede adres zijn. Arnhem is tenslotte een prachtige stad, compact en in twee dagen goed te behappen. Hun kamer is heerlijk ruim en rustig en heeft een lekker bed, althans dat krijg ik steevast te horen. Ik stel me als een echte Arnhem-ambassadeur op. Ze nemen gretig de informatie op over restaurantjes, de wijk, historie en winkels en dan gaan ze op pad.

De volgende ochtend aan het ontbijt raken we in gesprek. Ik vraag hen naar hun Australië avontuur. Ze geven aan dat hun expat-tijd heel waardevol was en dat ze dat echt niet hadden willen missen. Maar dat ze ook moeilijkheden hebben meegemaakt en dat het vooral met de zorg voor de kinderen niet altijd even makkelijk was. Nu weer terug in Nederland voelen ze zich wat alleen staan in hun ervaring en wat dat allemaal met hen heeft gedaan. En dat herken ik wel.

Zelf ben ik in totaal zo'n vijf jaar in het buitenland geweest en hoe goed je ook je best doet, echt je ervaring delen lukt maar beperkt. Het lijkt vaak uit te monden in verslaglegging van toeristisch interessante plaatsen, anekdotes en op een gegeven moment stagneert de interesse van de gesprekspartner. Niet meer dan het delen van een vakantie ervaring, lijkt het dan wel.
Maar dan tref je een andere expat of iemand met een gelijksoortige ervaring. Dan kan het een feest van herkenning worden en voel je je gehoord, en dat ook nog eens wederzijds!

In het buitenland worden ook je ogen geopend over je eigen land. Je neemt van alles op hoe het elders kan gaan en daardoor ga je het leven van een andere kant bekijken. Als je het goed doet neem je een schat aan ervaring mee terug waar je je leven lang wat aan kunt hebben. Het stel merkt op dat ze zich met name zo ontzettend bewust zijn van wat een geluk het is om Nederlander te zijn. Met onze scholen, met onze voorzieningen en onze zekerheden. En dat zoveel Nederlanders dat helemaal niet beseffen of in ieder geval niet waarderen. Onbegrijpelijk.

Het wordt een intensief gesprek over waarden in het leven en we wisselen onze standpunten en inzichten uit. Ze fleuren helemaal op. Hun dagje uit, de overnachting en nu dit gesprek voelt voor hen als de perfecte afronding van hun avontuur en een mooi begin van wat er komen gaat. Ik geef ze nog wat tips en adviezen en verzeker ze dat ze absoluut nog andere ex-expats zullen treffen waarmee ze hun ervaringen kunnen delen. Dat komt wel goed, gewoon open blijven staan en vertrouwen hebben. Ze nemen afscheid en zeggen dat ze zeker nog een keer terugkomen met de kinderen naar Arnhem en haar prachtige omgeving.

Het gevoel van een bijzondere en waardevolle ontmoeting blijft de hele dag bij me.