Vanmorgen heb ik de laatste gast van dit jaar uitgezwaaid. Een Roemeen. Hij was naar Arnhem gekomen om een afgedankte vrachtwagen te kopen en rijdt die vandaag naar Servië waar hij vast nog een lange carrière tegemoet gaat. De vrachtwagen bedoel ik.
Dit eerste jaar van de B&B was heel bijzonder. Ik heb letterlijk mijn huis opengesteld voor hele diverse mensen. Het was ergens een sprong in het diepe. Je weet tenslotte niet voor wie je de deur opent als de bel gaat. Vrouwen zijn vaak de boekers, maar dat wil niet zeggen dat zij ook altijd de gast zijn. Zeker drie keer opende ik de deur voor een Marian, Claudia of Catalin... en bleek de gast een man te zijn. Maar ook dat went.
Er kwamen zussen langs, zo herkenbaar enthousiast, elkaar aanvullend en in de rede vallend zoals alleen zussen dat kunnen.
Dan waren er heel veel fietsende Duitsers, van allerlei leeftijden, op racefiets of e-bike die met veel gepuzzel een plekje in mijn halletje vonden. En af en toe bij een fietsenmaker in de Steenstraat.
De Canadese Mountie, die als enige van haar groep was ingeloot om de Nijmeegse 4 Daagse te lopen. En graag bij de Nederlandse politie wilde solliciteren.
Het jonge Nederlandse stel dat een adoptietraject in zou gaan.
Iemand met een héle Arabische naam. Het bleek een vrouwelijke huisarts te zijn die voor een cursus kwam.
Dan de manager die het roer wilde omgooien en een opleiding tot yogadocent volgde.
Het stel uit Groningen met problematische kinderen, een halve boerderij en drukke baan op de universiteit.
De pathologe uit Maastricht die haar ontbijt met chirurgische precisie op haar bord rangschikte. Beroepsdeformatie gaf ze toe.
De Braziliaan en de Duitse, die elkaar ergens halverwege de wereldbol ontmoeten en hoorbaar hebben genoten van hun liefdesnest.
De Russen die een google review achterlieten... in het Russisch maar met google translate kwamen we er wel uit. Ze vonden de krakende vloeren blijkbaar heel authentiek.
De Amerikaan die in Arnhem studeert en zijn Tsjechische prinses niet op zijn studentenkamer wilde ontvangen.
De Oostenrijkers die ik uiteindelijk voor een spoedbehandeling naar het ziekenhuis heb gestuurd.
De meneer die elke maand uit Thailand overkomt om zijn hoogbejaarde moeder in Velp te bezoeken.
Het stel dat teruggekomen was van hun expat verblijf in Australië en eindelijk weer eens met z'n tweeën een weekendje weg kon.
De Duitser die Burgerszoo beter kent dan ikzelf.
Een paar advocaten met een rechtszaak in Arnhem.
De bourgondiërs die feest vierden op het oude Kema-terrein, en waarvoor ik taxichauffeur speelde.
De muzikale Amerikaan die speciaal voor een concert een tussenstop in Arnhem maakte.
Nog een stel binnenschippers voor een concert, anderen voor Phil Collins, voor het Piratenfeest, voor John Bon Jovi.
De Duitse hoveniers die niet alleen hun liefde voor tuinen met elkaar deelden.
En al die andere mensen...Meer dan honderd heb ik over de vloer gehad.
Zoveel mensen met hun eigen taal, karakter, verwachtingen en soms verhalen. Het principe van Rutger Bregman, om de ander met vertrouwen tegemoet te treden waardoor je dat vertrouwen aanspreekt, heb ik het afgelopen jaar doorlopend in de praktijk gebracht. En ik geloof dat als je een ander het vertrouwen geeft om zich in jouw huis en omgeving te begeven, dat dit vertrouwen niet wordt beschaamd.
Voorlopig heb ik wat dat betreft gelijk gekregen. Is dat geen fijne Kerstgedachte?
Fijne feestdagen allemaal en een heel positief 2020 gewenst!
