Droomhuis II

 

Na ons avontuur op Elba gaan we verder met onze speurtocht. Een huis op een eiland is erg leuk maar het moet wel goed te bereiken zijn. Dus met vliegveld. Vanuit Elba zagen we Corsica duidelijk liggen. Zou dat misschien wat zijn? Het is ruig met een prachtige cultuur en natuur. Maar ook met enorm bochtige wegen in niet al te beste staat. En het weer? Nog wat zuidelijker dan. Mallorca! Dat moet heel mooi zijn. Niet zo gek en druk als Ibiza, heel groen en goed met het vliegtuig bereikbaar. Avond aan avond spitten we de makelaarssites weer door. Behalve heel mooi is het eiland vooral ook heel duur. We treffen maar een paar huizen aan die net aan onze wensen voldoen en binnen budget blijven. Ook daar treffen we een bouwval, een finca met olijvenpers, grote haard in de keuken en eigen kapel. Aantrekkelijk, maar de locatie….daar hebben we wel wat twijfel over.

We proberen een vakantie naar Mallorca te plannen maar dan gaat de horeca in Palma deels op slot vanwege corona. Het is een signaal. We dwalen al surfend toch weer af naar het Spaanse vasteland en zien daar het ene na het andere prachtige huis langskomen. Geen moeilijk gedoe, ook geen eiland maar wel aan de kust die we zo leuk vinden en een huis wat bij voorkeur zo goed als klaar is. Het wordt Spanje.

In augustus reizen we af naar de Costa Blanca. Het vinden van de ‘juiste’ makelaar van het huis dat we willen zien is nog een hele klus. De Franse makelaar reageert niet op onze berichten. Via een Spaanse makelaar lukt het toch om een bezichtiging in te plannen. In de ochtend staan wij al voor het hek als hij aankomt op zijn scootertje. Het ziet eruit alsof hij er voor het eerst is. We moeten zelf maar rondkijken en als we vragen hebben dan hoort hij het wel. Het blijft wennen deze Spaanse gang van zaken.

Maar het huis is geweldig. Precies als in het filmpje van de Franse makelaar dat we vonden op internet. We dwalen door de kamers, bewonderen de tuin en vooral het fantastische uitzicht. De huidige eigenaar vond het nodig om het interieur te restylen dus alle rode tegels eruit en een soort keramisch laminaat erin. De wanden zijn spierwit geverfd en het lijkt net een bungalow in de populaire Ibiza-stijl. Helaas is de door ons gewenste authenticiteit zorgvuldig weggewerkt, maar we kijken er doorheen en zien de geweldige mogelijkheden. De buren van het huis schijnen Nederlanders en Duitsers te zijn. Dat is leuk, kunnen we hen in ieder geval verstaan.

Pak maar in, is onze conclusie, en doen een bod. De makelaar weet niet wat hem overkomt: échte kopers die een bod doen, en dat in deze tijd! ’s Avonds krijgen we het bericht dat het bod door de Belgische eigenaar is afgewezen. We komen terug met een iets hoger bod en de eigenaar laat weten er een paar dagen over te willen denken. Diezelfde middag neemt de Franse makelaar, van het leuke filmpje en waar we nog niks van hadden gehoord, contact met ons op. Als we nog geïnteresseerd zijn in het object willen we dan misschien een bod doen? Dan maken we nu een kans want er zijn momenteel een paar Zweden op het huis aan het bieden. Huh, een paar Zweden zijn met het huis bezig? Ik raak meteen in de stress. Straks is het huis weg! Maar Lieuwe zegt: die Zweden, dat zijn wij! Kleine vergissing maar wel grappig. Beleefd geven wij aan dat we al in onderhandeling zijn m.b.t. een object. Zou de verkoper nu al zijn makelaars aan het polsen zijn?

En dan wordt het spannend. We moeten nog een dag wachten en nemen meteen de tijd om zaken te regelen. Er moet een Spaanse bankrekening worden geopend, waarvoor stukken nodig zijn. NIE-nummer hebben we al via de ambassade geregeld. Paspoort, de energienota met ons huisadres in België en niet ouder dan drie maanden moeten we overleggen. Eh…wij zijn Nederlanders. Ach ja, maakt ook niet uit. Ook de aanslag inkomstenbelasting van afgelopen jaar. Loonstrook, uitkering of pensioenoverzicht, alle zekerheden die je maar kunt verzinnen en dat allemaal officieel vertaald in het Spaans of Engels. De Nederlanders van de B&B waar we verblijven kennen gelukkig nog een Vlaamse bankemployee zodat we het vertalen kunnen skippen. Het kantoor is wel 20 kilometer verderop maar dat hebben we er absoluut voor over. Er moeten stukken worden getekend, betalingen worden gedaan. Bij een filiaal in weer een andere plaats moet een handtekening voor akkoord worden opgehaald, alles heerlijk Spaans bureaucratisch. En dat is alleen nog maar om een bankrekening te kunnen openen.

Aan het eind van de dag wil de verkoper nog een paar dagen de tijd nemen voor zijn besluit, maar daar neemt Lieuwe geen genoegen mee. Dit is het finale bod en morgen moeten we het weten anders gaat het niet door. Punt. Door de zenuwen doe ik ’s nachts geen oog dicht. Ons geduld wordt op de proef gesteld maar aan het eind van de dag komt het verlossende bericht: bod geaccepteerd!

Binnen een week krijgen we het voor elkaar om alle zaken te regelen voor de overdracht. De eigenaar, die uiteindelijk Frans blijkt te zijn, ontmoeten we pas bij de notaris. Het is de bedoeling dat we het gehele bedrag direct aan de verkoper betalen en doen dat niet met de gangbare cheque maar, heel Nederlands, per pin. Nog nooit eerder maakten we via de pin zo’n groot bedrag over. Zoef, van onze rekening is het af, maar wanneer wordt het bijgeschreven bij de verkoper? De sleutels krijgen we alvast mee en een dag later volgt de bevestiging: we mogen ons officieel de trotse eigenaar van een vakantiehuis aan de Costa Blanca noemen!

De laatste dagen van onze vakantie brengen we door in ons nieuwe huis. De moderne budgetmeubels laten we afvoeren maar het bed, de eettafel en acht stoelen mogen blijven staan. Met een glas witte wijn in de hand hangen we decadent over de rand van het zwembad en genieten van het fantastische uitzicht. Meer is hier niet nodig.

Enigszins onwillig trekken we na vier dagen de poort voorlopig weer achter ons dicht. Van echt integreren is het nog niet gekomen. De linkerburen zijn niet aanwezig en blijken trouwens Noors te zijn en achter de heg aan onze rechterkant hebben we een paar keer Duits gehoord met een Zwitserse tongval. Die buitenlanders, ze lijken ook allemaal op elkaar. Volgende zomer nodigen we de buren, wat ze ook mogen zijn, uit op een Zweedse BBQ!

(La Vista Verde)