Nalatenschap

Als je privé omstandigheden veranderen kan het zinnig zijn om daar ook juridisch wat mee te doen. Mijn lief en ik melden ons bij een notaris voor het opmaken van ons testament. Nou had ik zo'n 25 jaar geleden al een testament laten opmaken. 'Ondertekend door professor Van Mourik, zo zo,' laat onze notaris niet na om op te merken. Net zoals het halve notariaat van Nederland heeft ook zij ooit les van hem gehad. Een charismatische autoriteit, dat was me ook wel bekend. Toch moeten ook deze stukken worden herzien, we zijn tenslotte alweer een heel leven en heel veel levenservaring verder. 

Het zijn niet de leukste dingen om over na te denken, wat er na je overlijden met je nalatenschap moet gebeuren, en we werken ons door de ingewikkelde materie heen. In eerste instantie komen er meer vragen bij dan er lijken te worden beantwoord. Van complex gaat het naar complexer en mijn lief klaagt over dit fantastische verdienmodel. We lezen ons in op het internet, zoeken naar voorbeelden en alternatieven en werken ons door e-mails en voorstellen heen. Maar diverse afspraken en discussies verder ligt er uiteindelijk een concept op tafel en zijn we tevreden met het resultaat.

Op de dag van de ondertekening van de akten wordt onze notaris vervangen door een collega. Zoals dat gangbaar is in notarisland worden de testamenten in een vrije maar niettemin wollige en plechtige samenvatting voorgelezen. Ik vraag me af of het zoeken naar andere woorden niet veel meer tijd kost dan het voorlezen van de letterlijke tekst, maar goed. Even krijgen we het gevoel dat we weer helemaal opnieuw moeten beginnen als hij ons vraagt of dit en dat wel echt onze bedoeling is. Ja alsjeblieft zeg, nu geen twijfel meer gaan zaaien, het was al moeilijk genoeg om tot dit resultaat te komen. We knikken eensgezind en hij gaat gelukkig weer verder met het volgende artikel.

Dan beschrijft hij mijn erfgenamen, '...dat zijn uw drie kinderen'. Drie kinderen! Wat bijzonder, ik ben ineens moeder van drie kinderen. Natuurlijk, ik heb wel drie kinderen gekregen maar zij hebben niet alle drie gelijktijdig geleefd. Sterker nog, wellicht zou het bij twee zijn gebleven als het noodlot niet had toegeslagen. Nog nooit heeft iemand hardop tegen mij gezegd dat ik drie kinderen heb. Een warme golf trekt door mij heen. Mijn lief en ik wisselen een snelle blik uit die de notaris niet ontgaat. Is er iets niet goed? vraagt hij ietwat onzeker. Nee hoor, het klopt wel, geef ik aan. Alleen één kind is al overleden. De notaris is zichtbaar van zijn stuk gebracht, stamelt een excuus en een 'ik wist het niet' en schuift wat met zijn papieren alsof het daarmee ongedaan gemaakt kan worden. 

Maar het geeft allemaal niks. Hij is zich totaal niet bewust van het onverwachte cadeau dat hij mij zojuist heeft gegeven. Dit is mijn enige echte nalatenschap en ik voel me ongelooflijk rijk!

Droomhuis III

Terwijl corona de wereld in zijn greep heeft vliegen wij nog één keer naar Spanje. De vorige keer zijn we tenslotte overhaast vertrokken waarbij we ons vakantiehuis aan haar lot hebben overgelaten. Dat kan niet zo blijven. Verhalen van krakers en plunderaars die huishouden onder de verlaten vakantiehuizen komen ons ter ore en ik slaap er niet beter van. Het is noodzaak om een beheerder aan te stellen die een oogje in het zeil kan houden. Ik doe een oproep in de spaanse facebookgroep en wordt bedolven onder het aanbod.

Als we het vliegtuig instappen proberen we niet te denken aan wat we mogelijk kunnen aantreffen. Een kakkerlakkenplaag, dakpannen afgewaaid, lekkage, ingeregend of inderdaad ongenode gasten? Zelfs de sloten hebben we nog niet kunnen vervangen en wie heeft er eigenlijk nog meer een sleutel behalve de Roemeense klusjesman? Op hoop van zegen.

Zodra we ons straatje inrijden zien we in ieder geval dat het huis er nog staat, zo te zien ongeschonden. De sleutel op het hek past ook nog steeds en hij draait met een grote zwaai open. Alles ziet er perfect uit. Beetje stof naar binnen gewaaid, maar dat kon ook niet anders met de badkamerramen zes weken open. Ook de watermeter laat geen alarmbel rinkelen. Het enige wat ons nu niet aanlokkelijk overkomt is het zwembad: één groene soep.

's Ochtends worden we wakker in een oase van rust. Hoewel, we zijn niet helemaal alleen want de golfbaan wordt nog steeds bespeeld. Laten we zeggen dat vooral de 60 plussers zich hier van hun actieve kant laten zien, al dan niet geholpen met de elektrische golftrolley. En dan bedoel ik niet de golfbuggy, daar is de golfbaan ook van vergeven. Nee, de golftas zelf, ook die wordt elektrisch bestuurd. Moe worden van sjouwen is er niet meer bij. Op ons terras zitten we eerste rang en we genieten van de inspanningen en al dan niet geslaagde resultaten van de senioren. We komen er snel achter dat ons huis in de goede hoek van de golfbaan ligt, wat wil zeggen aan de afslagkant. Aan de overkant weten heel wat golfballen het speciale vangnet te omzeilen en belanden ongewenst in tuin of zwembad. 

Naast de senioren hebben we nog een andere gast op de golfbaan: de hop. Een fantastische vogel met streepjesgewaad en enorme kuif op de kop. Verwoed probeert hij van alles uit het gras te pikken en het is een prachtig schouwspel. Met zijn lange snavel komt hij diep in de grond en doet zich tegoed aan insecten en zelfs kleine reptielen. Nooit eerder zo'n mooie vogel in het wild gezien, een bonus. Eekhoorns zitten achter elkaar aan in onze pinos en zorgen voor vermakelijk spektakel. Aan de tuin moet nog wel wat gebeuren, dat het te lang droog is geweest is eraan af te zien. Maar de meeste planten bestaan uit schijfcactussen, succulenten, yucca, banaan, aloë vera, agave, vetplanten en palmen en hier en daar een paar citrusboompjes. Met de juiste irrigatie moet het wel lukken. Werk aan de winkel dus.

Als we op dag twee bijna thuis zijn van een shopochtend in Altea, zien we een auto met hoge snelheid op ons afkomen. Met een uiterste ruk aan het stuur probeert Lieuwe de schade te beperken maar de appende bestuurder veegt ons zo van de weg. Middels acrobatische toeren weten we heelhuids uit de passagierskant van de auto te kruipen maar het is einde oefening voor onze huurauto: de hele zijkant is ingedeukt en ontzet. De bestuurder blijkt geen vaste woonplaats te hebben momenteel en, oh ja, toevallig ook geen ID. Gelukkig is de Guardia Civil snel ter plaatse en vult het Spaanse schadeformulier (had voor ons ook Chinees kunnen zijn), voor ons in. We zijn in ieder geval heel blij dat we niet met onze eigen auto naar Spanje zijn gekomen. Een uur later komt Paco, die gelukkig Engels spreekt, onze auto ophalen. Lieuwe rijdt met hem mee naar Alicante om een nieuwe huurauto te regelen en krijgt gelijk een spoedcursus Spaanse cultuur. Alle problemen en corona-ellende in dit toerismeland ten spijt overheerst nu de grootste zorg van allemaal: kunnen we straks wel Kerstmis vieren? 

Lieuwe is nog niet klaar met het vervangen van de sloten als de verhuiswagen uit NL voor komt rijden. In een mum van tijd staat onze woonkamer vol. We verdelen de spullen over de kamers en weten dat we vanavond weer in ons eigen bed slapen, hoe onwerkelijk dat ook is. De hele week zijn we druk met shoppen, verven, zagen, boren, uitpakken, omruilen, lijstjes maken, nog meer shoppen, kitten, gordijnen ophangen en schoonmaken. In de Chinamarket lopen we in onze zomeroutfit langs de kerstbomen en rieten rendieren. Ook het gereedschap dat we daar kopen is made in China want het gaat maximaal één klusje mee. De Ikea 30 kilometer verderop blijkt slechts een kantoortje te zijn waar je je bestelling kunt plaatsen. We leren elke dag bij zal ik maar zeggen. 

In de facebookgroep bied ik onze designverlichting aan. Het is geweldig om 's avonds gewoon door te kunnen verven maar aangezien wij niet in een tandartspraktijk willen wonen vervangen we de de lampen met gezellig Hollands licht. In onze favoriete interieurwinkel, waar we intussen vaste klant zijn, krijgen we onenigheid met de eigenaar over de korting op een paar lampen. We laten ons door hem niet beledigen en betalen een paar dagen later met plezier de volle mep in een ander filiaal.

Grof afval schijn je 'gewoon' bij de afvalbakken van de wijk te mogen plaatsen. Dat deze plek meteen als een soort afhaalstation functioneert blijkt wel als we dagelijks de berg zien slinken. Alleen het echte afval waar je niks meer mee kunt blijft liggen voor de wekelijkse ophaaldienst. Ook nu weer zijn we blij met de locatie van ons huis; direct naast de afvalbak lijkt ons eerlijk gezegd ook niet zo leuk.

We doen ons best om ons aan het Spaanse dieet aan te passen, en eigenlijk gaat ons dat vrij moeiteloos af. Onze koelkast raakt gevuld met wijn, kaas, olijven en ham. Wat de aankoop van gedroogde ham betreft, lukraak eentje uitkiezen kan duur uitpakken. De prijsverschillen zijn zelfs groter dan je bij wijn tegen kunt komen en het neusje van de zalm ligt net zo goed bij het kleine supermarktje om de hoek. Bij de kassa kom je daar trouwens wel achter, maar dan is het meestal te laat. 

In de avond zoeken we de horeca op die in Spanje nog gewoon open is en we ontdekken de tentjes en de Verdejo. Met vrienden spreken we af bij Saona in Javea, het restaurantje waar we van de zomer zo enthousiast over waren. Toen konden we nog net een plek bemachtigen terwijl de rij buiten op straat bleef groeien en we lang op onze bestelling moesten wachten. Maar nu is reserveren overbodig want de klandizie loopt vanavond niet verder op dan drie bezette tafeltjes. We hebben met de ondernemers te doen en mogen blij zijn dat ze überhaupt nog open zijn. In Altea en Benidorm zijn de meeste hotels dicht. Het wordt steeds stiller op straat en er wordt een avondklok ingesteld. Wat staat ons nog te wachten... (wordt vervolgd)

(La Vista Verde)