Klits, klats, klander!

 

In onze tijdelijke woning in Friesland staan we zo voor onze eigen uitdagingen. Net terug van vakantie in Spanje valt de temperatuur in huis wel erg tegen. Vocht is ook zo’n dingetje, maar ja, wat wil je als je de helft van je huis met een boot deelt. Het water klotst letterlijk tegen de slaapkamer-, hal- en badkamermuur aan. 

We hebben geen CV maar boven in de woonkamer wel een houtkachel. Meteen in de eerste week van ons verblijf heb ik les gekregen in hout stoken. Dat heb ik nog nooit van m’n leven hoeven doen, of mogen doen, want er was altijd een man die dat alleenrecht had. Zeg maar categorietje barbecueën waarvan legio mannen denken dat alleen zíj dat kunnen. Maar Lieuwe vindt het fijn als hij in een warm huis thuiskomt en hij is een goede docent. Behalve de praktijk krijg ik ook een gedegen theorieles over nat en droog hout, trek, vergassing en knijpen. Intussen hebben we ook nog de badkamer en onszelf verwend met een straalkacheltje zodat er op de slaapverdieping in ieder geval één ruimte is waar je niet staat te bibberen. We komen er wel.

Eigenlijk is er op dit moment nog één uitdaging die op ons wacht; de klander. Je leest het goed, geen typefout, de klander. Het is een beestje dat hoort bij de snuitkeverfamilie en dat klinkt best schattig, maar als je er zo’n 50 à 60 dagelijks van de muur moet plukken dan is het koddige er wel een beetje af. Ik tref ze trouwens net zo goed aan op de tafel en zelfs op mijn krant! Wáár komen ze vandaan? Graan en meel is meestal de bron maar dat is hier nergens. Ook geen vogelvoer of oude zak op zolder voor zover wij weten. Elke dag inspecteer ik met de keukenrol in de aanslag de wanden. Denk ik net klaar te zijn…zit er weer een. Ze blijken van warmte te houden, nou dat kunnen ze krijgen als ik het keukendoekje met de collectie klanders en al in de gloeiende houtkachel gooi. 

Ik probeer me rustig te houden maar het werkt me aardig op de zenuwen. Heb het eerlijk gezegd ook nooit zo op insecten gehad, in ieder geval niet in huis. In een museum op zo'n prikkertje vind ik ze interessant, maar ze moeten niet te monsterlijk zijn. Of op zo'n botanische tekening uit de gouden eeuw, prachtig. Maar van sommige beestjes wil je niet eens wéten dat ze bestaan. Vooral niet te goed je tuin inspecteren, beetje op planthoogte blijven zeg maar, dat is beter voor de gemoedsrust.

Tijdens mijn dagelijkse stofzuigrondje schuif ik een bloempot opzij. Hé, daar ligt veel aarde op de grond zeg… of zoiets. Leesbril op. Nee zeg, klánders! En ze zijn alweer op weg om de huiskamer te veroveren. Maar dat gaat niet gebeuren! Ik zet de stofzuiger erop en gooi de plant naar buiten. Beestjes, ik vind ze prima als ze maar buiten blijven en mijn ruimte respecteren. En nu  maar hopen dat we het ergste hebben gehad.