Prijsschieten

 

Vanmorgen zijn we weer ons bed uit geknald. Letterlijk…door een jager die op zo’n 100 meter van onze slaapkamer de overvliegende ganzen te pakken neemt. Regelmatig is het bij zonsopgang raak en als het geknal eindelijk over is zien we een tijdje later hoe het resultaat ervan levenloos door de jager wordt afgevoerd. Volgens mij heet het wildbeheer, maar ik zie hier vooral een oerdrift die een uitweg zoekt. Verpakt als advocaat met bijpassende luxe jeep, dat wel. Waarschijnlijk had hij liever de big five op de korrel genomen maar bij gebrek daaraan dan maar de ganzen. Het lijkt zo zielig maar aan de andere kant krijgen we als familie jaarlijks een bedankje voor de jachtrechten in de vorm van een haas, zo rond de Kerst. En die gaat er altijd wel goed in.

Op zich is het prijsschieten voor de jagers hier want we zitten naast een rustgebied waar ze met wel duizend tegelijk dagelijks overnachten. Tegen de schemering is het een drukte van belang als diverse formaties de landing inzetten en rond het ochtendgloren gebeurt hetzelfde bij de take-off. Ze weten zelfs het geluid van de televisie te overstemmen en vaak zetten we de schuifdeur even open om het concert binnen te laten komen. Niet dat ze ‘s nachts erg stil zijn trouwens, het is een gegak van jewelste. En we genieten er elke dag van.

Op een dag kom ik thuis als de schemering al is ingevallen. Met de fiets aan de hand ploeg ik door het gras naar het boothuis als ik ineens honderden ganzen op het weiland naast ons huis ontwaar. Natuurlijk hebben ze mij al veel eerder in de smiezen maar ik wil ze absoluut niet weg jagen. Ze hebben in de winter hun energie nodig voor andere dingen dan onnodige opstijgacties. Zo geluidloos mogelijk open ik de deur van het boothuis wat nu als fietsenhok dienst doet. Zonder het licht aan te doen parkeer ik mijn fiets op de vlonder. Krampachtig houd ik mijn fietssleutel vast want ik ben als de dood dat ik deze, of nog erger de huissleutel, per ongeluk laat vallen en tussen de planken in het donkere water zie verdwijnen. Maar dat is nog niet gebeurd gelukkig. Misstappen zou ook niet leuk zijn trouwens want dan val je letterlijk tussen wal en schip.

Als ik me weer naar buiten heb gewerkt, sluip ik zo onopvallend mogelijk langs het huis naar de voordeur. Een aantal ganzen zijn er niet gerust op want de kontjes worden naar mij gekeerd en ze waggelen van mij af verder het weiland in. Ik doe mijn best en als het me lukt om binnen te komen voor de paniek toeslaat dan zie ik mijn missie als geslaagd. Eenmaal bij de voordeur is daar de volgende uitdaging want die klemt nogal. Met enige moeite geeft hij uiteindelijk mee als ik mijn hele gewicht er zo geluidloos mogelijk tegenaan gooi.

In het donker doe ik op de tast mijn jas en schoenen uit, vind de kapstok en neem dan de trap naar boven. Door het keukenraam werp ik een blik naar buiten. Ja het is gelukt, ze zitten er nog! Maar net voor ik het lichtknopje bereik, zie ik hoe de autolichten van Lieuwe over het weiland scheren als hij het erf oprijdt. En met een enorm kabaal stijgen honderden ganzen tegelijk op en zetten koers naar hun veilige rustgebied.