Wat een rust, we zijn er zo aan toe. In Spanje voelen we ons heel erg thuis. Maar toch voelt het gek deze keer, de eerste keer sinds we in Nederland verhuisd zijn naar weer een andere provincie. De laatste verhuizing voorlopig, echt, we zijn er helemaal klaar mee.
We hebben zo ongelooflijk veel gedaan de afgelopen maanden. Inpakken, vervoeren, uitpakken, daarnaast een galerie opgericht en ingericht, de eerste exposities gedraaid, nieuwe contacten gelegd en vrienden gemaakt en, oh ja, op de valreep ook nog even getrouwd. Allemaal geweldig leuke dingen maar ook zeer vermoeiend.
In Spanje zitten we op mijn Arnhemse bank, we liggen in mijn Arnhemse bed. De sfeer is ons zo vertrouwd maar thuis is nu toch die andere plek. Althans, dat moet die nog worden. Sinds eind juni wonen we officieel in ons nieuwe appartement in Muiden. We hebben geschilderd, geklust, ingericht, alles weer omgegooid en op sommige wanden zit nu al een vierde verflaag. Meubels komen in delen binnen en elke nieuwe aanwinst heeft weer effect op wat er al staat, ligt of hangt. Complex allemaal. Gelukkig maken we dat proces met nog 34 andere appartementeigenaren mee, ieder op zijn of haar eigen manier en tempo.
'Voelen jullie je al thuis?' wordt ons af en toe vertwijfeld gevraagd. Maar zo snel gaat dat niet. Pas als je hand vanzelf de goede keukenla opentrekt, je weet hoe je in de gang de bocht om moet zonder ergens tegenaan te lopen en je in de wijk blindelings op de afvalcontainer of brievenbus afloopt, dan begin je je thuis te voelen. Routines, daar komt het eigenlijk op neer. Verwachtingen die matchen met de realiteit, zonder zoeken, of dat nou binnenshuis of buiten is.
Gelukkig hoef je daar niet zoveel voor te doen. Het enige wat je daarvoor nodig hebt is... tijd.
