Natuurhuisje

Het is maandagochtend en ik lees nog even dat artikel in de zaterdagkrant. ‘Ook koffie?’ vraagt Lieuwe. ‘Ja graag’, reageer ik. Shit, ik heb me nog niet eens opgemaakt en zit al aan de koffie! De verslapping treedt in, maar we zíjn niet op vakantie…

Dat gevoel hebben we hier wel op onze nieuwe stek. Het is heerlijk rustig, water en weilanden om ons heen, één met de natuur. En alles is anders dan normaal. Dilemma’s als: doen we de houtkachel wel aan of toch niet, we moeten zo nog weg. Dan maar een extra vestje. In de badkamer hoef ik alleen mijn gewicht van links naar rechts te verplaatsen om de hele ruimte te kunnen bereiken. We staan elkaar nooit in de weg want er is maar plaats voor één. Een slaapkamer van ca 7,5 vierkante meter… wanneer had ik die ooit? En die moet ik ook nog delen. In de keuken hoef ik ook maar één stap opzij te zetten om in alle lades en kastjes te kunnen. En elke avond staan we zij aan zij af te wassen, de taken eerlijk verdeeld.  Mijn laptop op tafel geeft aan dat hij wil opstijgen, het is een oudje, maar waar is nou een stopcontact… En stipt om acht uur zitten we voor de tv klaar voor het journaal. Hier geen pauze, terugspoelknop of programma gemist. Vandaar… het vakantiegevoel.

Gisteren heb ik een rondje bos gelopen. Bij het huis hoort namelijk ook een bosje. En een dijk. Hoe bijzonder is dat, je eigen dijk? Het gras op de dijk is gemaaid maar de brandnetels staan al weer vervaarlijk hoog voor mijn korte sokjes. Rechts de oneindigheid van de plas, links, wat lager gelegen, de weilanden bevolkt met grote groepen ganzen en een zilverreiger hier en daar. Als ik ze op honderd meter ben genaderd stijgen ze op als één, deze vreemde vogel kennen ze niet en vertrouwen ze niet. Met een hoop kabaal trekken ze over om uiteindelijk een weiland verder weer neer te strijken.

Het bosje is totaal overwoekerd door kreupelhout en braam. Ooit heb ik er met Lieuwe hout gekapt voor de kachel, dat wil zeggen, ik knipte de langste braamtakken weg om een soort pad te creëren  en hij zette dan uiteindelijk de kettingzaag in de geselecteerde boom. Een heikel avontuur want hoe snel kan je wegkomen in zulke begroeiing als het ‘van onderen’ klinkt?

Bij het bosje hoor ik ineens hard geritsel. Geen muis of vogel, nee hárd geritsel. Iets groots dus. Wat zou het zijn? Een vos, een ree of toch die ene wolf? In ieder geval geen wildzwijn, die zijn meer van de Veluwe. In de namiddag hebben we al een paar keer reetjes het weiland zien betreden. Zo leuk om ze in je achtertuin te hebben. Maar die maken geen enkel geluid over het algemeen. Toch mijn pas maar wat versnellen dan, je weet maar nooit.

Na het bosje volgen er nog een paar weilanden die ik moet kruisen. Geen koeien deze keer, slechts een enkel aangekleed paard. Tijdens een vorige wandeling stuitten we wel op een weiland vol koeien. En prompt begon mijn lief te vertellen over een stier die een boer op de horens had genomen en hoe vaak hij het zelf op een rennen heeft moeten zetten. Van die fijne onderwerpen op zo’n uitgelezen moment. En intussen kwam de ene na de andere nieuwsgierige kop omhoog en begon er een voorwaartse beweging in de groep te ontstaan. Hoe dan ook, het bleek dat ik veel harder kon lopen dan ik voor mogelijk had gehouden.

Next move: Muiden

 

Ondanks het prachtige weer van de laatste dagen heb ik me toch aan de onvermijdelijke klus gezet: inpakken.  Want over een week gaan we verhuizen.

Wat?! Alweer? Ja, alweer. Nu zou je bijna denken dat verhuizen een hobby van ons is maar zo zit het niet helemaal in elkaar. Hoewel ik het idee van een nieuwe start op zich wel altijd omarm. Het is waar dat mijn lief twee jaar geleden naar Joure is verhuisd en dat ik vorig jaar de grote oversteek van Gelderland naar Friesland heb gemaakt. En dan hebben we het nog niet eens over de verhuizingen in de vier jaar daarvoor en het inrichten van La Vista Verde.

Je zou kunnen zeggen dat corona een rol heeft gespeeld in onze beslissing. Geen echt werk meer buitenshuis, een nieuwe woonplaats waar je alleen in je eentje met een kapje op de boodschappen mag doen, dat helpt niet echt om te integreren. En dan het besef dat een groot deel van onze familie, vrienden en kinderen zo ver weg zitten en even langskomen niet van harte gaat (‘in de trein al die uren  een kapje op is geen doen mam…’).

Dus het roer gaat om, en hoe. Van een superhuis aan het water met alle ruimte en rust die je kunt wensen gaan we naar een appartement in de drukte van Muiden onder de rook van Amsterdam. In een nieuwbouwwijk met jonge gezinnen, stellen en singles van alle leeftijden en diverse pluimage, met een paar winkeltjes en een beetje horeca. De snelweg horen we er nèt niet, de vliegtuigen echter wel. Ons blok wordt een bijzondere plek met voornamelijk gelijkgestemden, een soort hofje waar we in ieder geval de tuin en parkeergarage zullen delen. Hoeveel er nog meer gedeeld gaat worden zal de tijd ons leren maar we verwachten er veel van. Nieuwe fase, nieuw avontuur.

Het duurt alleen nog tot volgende zomer voor ons appartement klaar is. En 1 oktober moeten we ons huidige huis uit zijn. Gelukkig hebben we een prachtige oplossing gevonden voor de tussenliggende periode in de vorm van een zomerhuis aan het Tjeukemeer. Het wordt een soort kamperen bij de boer aan het eind van een doodlopend weggetje en vereist enige aanpassing want er is bijvoorbeeld geen CV, nog geen internet of wifi en TV komt niet verder dan de eerste drie kanalen geloof ik. Maar wie heeft TV nodig met zo’n uitzicht over de weilanden, rietvelden en het weidse water? En hoe knus zal het zijn op het kleed voor de knetterende houtkachel? En tijdens de koude nachten vinden we de warmte wel bij elkaar onder de wol. Eens kijken hoe warmbloedig mijn Fries nu eigenlijk is!

Ga ik ons huis missen? Jazeker! Vooral de heerlijke tuin, de prachtige luchten en weerspiegelingen in het water, onze vissen met wel 50 kleintjes die we helaas niet groot zullen zien worden en niet te vergeten onze ganzen. En als ik eerlijk ben ook heel erg… de afwasmachine.