Een rondje om

Het is zondag en de vogeltjes tjilpen ons wakker. Dat is Nieuw! Hebben we lang niet gehoord. Eind februari, de zon schijnt en ik schuif tussen de lakens uit. Mijn sportschoenen staan in de hal, ik heb geen excuus. Als je je iets voorneemt dan moet je daar ook naar handelen. 

De deur valt achter me dicht en ik mag er pas weer in als ik mijn rondje rond het meer heb gehad. Het is even wennen, de sportschoenen lopen licht genoeg maar voel ik nou de naad van mijn sok rechts? Niet zeuren nu, geen excuses, doorlopen. Als ik de wijk uit ben en langs het meer loop, durf ik even iets van een draf in te zetten. Niet te gek doen nu, alles wat in me zit klotst mee en ik moet me verzetten tegen de gedachte dat sommige mensen hier gewoon niet voor gemaakt zijn. Wandelen kan iedereen, dat heb ik het afgelopen jaar constant uitgedragen als projectmedewerker van KWBN, maar hardlopen is toch echt andere koek. Ook wandelen kan je verkeerd doen, een verkeerde techniek toepassen waardoor je klachten krijgt. En blaren, daar heb ik zelf ook ervaring mee. Het zit hem dan niet in de afstand of de hitte maar net een randje sok, een schoen die niet goed aansluit, dat soort dingen. 

Als er een man met hond aankomt leg ik mezelf op niet te stoppen voordat hij zo goed als uit het zicht verdwenen is. Dat lukt aardig maar is ook wel de limiet. 

Mijn hart bonst en ik voel iets van een steek in mijn zij. Stoppen! roept mijn lijf, en ik luister. De rest van het rondje loop ik stevig door, net als die andere ouden van dagen die ik tegenkom.

Op de mat schop ik mijn schoenen uit en denk aan de mannen in strakke pakken die op nog geen kilometer afstand in Thialf het WK sprinten schaatsen.

En ik schaam me.

Inspiratie

Op deze grijze dag gaan we inspiratie opdoen in het museum. Zeg niet dat de Friezen geen gevoel voor kunst hebben want het Belvedère Museum in Heerenveen bewijst het tegendeel. Ruud van Empel heeft er een solo-expositie die net is geopend en wij gaan kijken. Hij is een meester in het manipuleren van fotomateriaal, eigenlijk schildert hij daarmee. In heel veel lagen wordt een nieuwe werkelijkheid geschapen en het is een boeiend geheel. Telkens ontdekken we weer meer in zijn foto's, vooral insecten maar ook salamanders, een vlinder, van alles.
Kunst vind ik altijd inspirerend, maakt haast niet uit wat het is. Het kan een lijn zijn, een kleur, een concept of gewoon een sfeer.
De foto's van Ruud maken me vrolijk, de natuur die zo wordt uitvergroot komt echt binnen. En dat brengt me weer op ons huis.

Voor ons is het nieuwe huis al een kunstwerk, het moet alleen een beetje aandacht krijgen, wat beter uit de verf komen. We zijn gisteren begonnen met de eerste stap, namelijk het bestellen van het 'grote behang'. Dat behang ga ik (als ik durf) op 5,5 meter hoogte aanbrengen, helemaal tot op de grond met slechts een onderbreking van een horizontale balk en het móet wel spectaculair worden. Het behang is eigenlijk een foto van geoxideerd materiaal, komt helemaal uit Zweden, en we zijn heel benieuwd wat we over een week of twee in de post aantreffen.

Verder zijn we heel druk bezig met marktplaats. Onze bank gaat niet mee, past niet in de woonkamer. Eén stoeltje hebben we al via marktplaats aangeschaft, een variant van de Stokke peel-stoel en een leuke vingeroefening om te stofferen.

Ik heb er zin in.

Next stop: Friesland!

Het is zover: eind juni moeten we ons huis in Heerenveen verlaten. Dus het werd hoog tijd om een nieuw adres te vinden. En dat kwam zomaar langs... in Joure.

Ik had het niet kunnen bedenken, deze plek heeft óns gevonden volgens mij. Lieuwe ging kijken, werd verliefd, ik kwam een paar dagen later, de vonk sloeg over en op 1 mei zijn we de eigenaren van een barrel. Nou moet je me niet verkeerd begrijpen: barrel als in 'ton', in het Engels dus.

Het is een ontwerp van een Schotse architect, en een huis met een heel verhaal. We hebben er vreselijk veel zin in maar voordat wij er als stel echt zullen wonen moet er nog heel wat gebeuren. Ik woon en leef nog steeds in Arnhem, part time weliswaar, en dat blijft nog wel even zo. Maar het kader van de toekomst is geschetst, de invulling, de kleuren... alles moet nog vorm krijgen en daar gaan waarschijnlijk jaren overheen. Maar dat geeft niet; we kijken uit naar elke stap van dit avontuur.

Omdat we voelen dat we op een kruispunt staan in ons leven, wat sowieso verre van saai is tot nu toe, bedacht ik me dat een blog wel leuk zou zijn. Voor iedereen die graag leest over het leven van een ander. Het is niet spectaculair, niet exotisch, maar wel kleurrijk en hopelijk ook herkenbaar.

Welkom op mijn blog!