Daar ben ik niet zo sterk in. Afscheid nemen. We hebben ons
bierglas leeg gedronken, voor de laatste keer in de zitkuil aan het water in
Heerenveen.
Hoeveel heerlijke avondzonnen hebben we hier niet onder zien
gaan. Met kano en vlot tussen het pompeblêd gepeddeld. Hagelbuien over het water zien trekken. En af en toe ijs in de winter. Morgen verhuizen we naar een andere schitterende plek, maar toch.
Hier is het allemaal begonnen, het avontuur van mijn lief en
mij. Hij kocht het huis zo’n 10 jaar geleden, met dromen en illusies bleek
later. Na die tijd kwam ik een keer op bezoek. Tasten werd voelen, ontluiken werd bloeien. Van gast werd
ik vast. Van de trein stapte ik over op de auto, een Up-grade. Twee keer per maand werd ieder
week, regelmaat werd ritme.
Op dit huis heb ik ook mijn stempel mogen drukken. In de
keuken bijvoorbeeld: ‘Dit kennen we niet… heb jij zeker gekookt!’ De
taarten…die gingen er altijd wel in. Toen een muurtje verven. Blauw werd die.
Of doe toch maar groen bij nader inzien. Een volgende muur erachteraan om het af te
maken. De kinderen moesten er wel aan wennen. Niet veel later werd ‘de jungle’
geïntroduceerd. De kinderen maken zich al niet meer zo druk, zijn zelf (bijna) het huis uit. De jungle bevalt zo goed dat ie mee mag naar de slaapkamer van het
nieuwe huis. Weer een behangklusje te gaan…iets minder hoog deze keer.
We zullen onze kippen heel erg missen. Dat wil zeggen die
van de buren. En de buren zelf trouwens. Zulke goede en gezellige buren, zou je
die nog een keer vinden? Soms een borrel of samen uit eten, een zak sla of andijvie uit de moestuin achtergelaten bij de voordeur.
Het centrum van Heerenveen is niet echt mooi of
gezellig, maar mij wel heel erg vertrouwd intussen. Bij restaurant Het Gerecht,
waar mijn stiefdochter haar eerste baantje kreeg, heb ik zeker de helft van
mijn autobiografie geschreven. Ondanks de tsunami aan kappers in Arnhem ga ik
standaard naar die goeie in Heerenveen.
Ik bedoel maar: is er leven ná Heerenveen?
Ok, middels de overdrijving komen we weer bij de
relativering. En Joure is per slot van rekening maar 15 kilometer verderop. We hebben genoten hier, dat is heel zeker. De herinnering zal
zoet zijn en inderdaad, we hebben de foto’s nog. ‘ Zo’n mooie plek vind ik
nooit weer!’ was de stellige overtuiging van mijn lief. En kijk nou eens…
Het
moest zo zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten