Een rondje om

Het is zondag en de vogeltjes tjilpen ons wakker. Dat is Nieuw! Hebben we lang niet gehoord. Eind februari, de zon schijnt en ik schuif tussen de lakens uit. Mijn sportschoenen staan in de hal, ik heb geen excuus. Als je je iets voorneemt dan moet je daar ook naar handelen. 

De deur valt achter me dicht en ik mag er pas weer in als ik mijn rondje rond het meer heb gehad. Het is even wennen, de sportschoenen lopen licht genoeg maar voel ik nou de naad van mijn sok rechts? Niet zeuren nu, geen excuses, doorlopen. Als ik de wijk uit ben en langs het meer loop, durf ik even iets van een draf in te zetten. Niet te gek doen nu, alles wat in me zit klotst mee en ik moet me verzetten tegen de gedachte dat sommige mensen hier gewoon niet voor gemaakt zijn. Wandelen kan iedereen, dat heb ik het afgelopen jaar constant uitgedragen als projectmedewerker van KWBN, maar hardlopen is toch echt andere koek. Ook wandelen kan je verkeerd doen, een verkeerde techniek toepassen waardoor je klachten krijgt. En blaren, daar heb ik zelf ook ervaring mee. Het zit hem dan niet in de afstand of de hitte maar net een randje sok, een schoen die niet goed aansluit, dat soort dingen. 

Als er een man met hond aankomt leg ik mezelf op niet te stoppen voordat hij zo goed als uit het zicht verdwenen is. Dat lukt aardig maar is ook wel de limiet. 

Mijn hart bonst en ik voel iets van een steek in mijn zij. Stoppen! roept mijn lijf, en ik luister. De rest van het rondje loop ik stevig door, net als die andere ouden van dagen die ik tegenkom.

Op de mat schop ik mijn schoenen uit en denk aan de mannen in strakke pakken die op nog geen kilometer afstand in Thialf het WK sprinten schaatsen.

En ik schaam me.