Boat swap

De Lemsteraak gaat plaats maken voor een zeilpraam. Mijn lief ruilt zijn boot in en één dag voor de overdracht is de poetsbeurt gepland. Op deze prachtige nazomerdag varen we naar een eilandje in het meer en laten het anker net naast het riet zakken. Met een diepte van zo'n 80 centimeter kun je er prima staan en heb je het voordeel dat je de boot ook van de buitenkant helemaal kan poetsen. Mijn lief springt overboord terwijl ik met een geïmproviseerde zwabber het dek en alles wat ik tegenkom te lijf ga.

We zijn niet alleen. Hordes spinnen spinnen tref ik aan. Over de oorwurmen en pissebedden heb ik het niet eens. En ze weten van geen wijken. Als ik er één aan mijn zwabber heb hangen laat ik hem over de rand van de boot in het water zakken. Zwem dan, toe maar... moedig ik hem aan. Maar de spin wil er niet van weten. Met alle macht houdt hij zich vast aan mijn zwabber terwijl ik die woest door het water beweeg. Aan slechts één draadje blijft hij hangen en klimt vliegensvlug naar boven zodra ik de zwabber weer aan boord trek. Het is een gevecht op leven en dood.
Bij mijn lief gaat het er nog veel erger aan toe. Terwijl hij in het water staat weten zijn spinnen zich vast te houden aan zijn zwembroek en hij voelt hoe ze over zijn blote rug weer de weg omhoog vinden. En dan heb ik het wel over serieuze spinnen hoor, van die echte vette jongens!

Op de dag van de overdracht zijn de weergoden ons ook gunstig gezind. Windkracht drie, wat grijs in de ochtend maar in de middag breekt de zon zelfs door. De Aak wordt met twee man naar de nieuwe eigenaar gevaren en ik fiets er achteraan. Met champagne klinken we op twee nieuwe avonturen. De nieuwe eigenaren zijn blij dat ze droog kunnen zitten tijdens hun tochten en mijn lief is blij met een handzamer boot.

Dat die ook een gebruiksaanwijzing heeft merken we al snel bij de terugtocht naar de thuishaven. Het voordeel van de zeilpraam is dat de mast gestreken kan worden zodat er een aanzienlijk kortere route kan worden gevaren omdat de boot onder lagere bruggen door kan. Maar echt soepel gaat dat strijken niet. De staalkabels hebben de nodige slijtage ondergaan en er springen allemaal staaldraadjes uit die diep in het vlees snijden. Met de nodige krachtinspanning lukt het toch zonder handschoenen de mast enigszins uit het lood te duwen. Helemaal strijken durven we nog niet, stel dat de kabel het niet houdt. En dan wordt het spannend. Het is verdraaid lastig om in te schatten hoeveel ruimte er zit tussen de betonnen brug en de top van de ruim 11 meter hoge mast. 

Stapvoets naderen we de brug en met net een paar centimeter speling varen we er onderdoor. 

Pfff... daar krijg je het warm van. Nu eerst maar eens de kabel vervangen en dan rustig droog oefenen met dat strijken. 

Helaas komen we door dit alles te laat om nog voor de spits de laatste brug te nemen. Deze wordt een paar uur niet bediend om geen files te veroorzaken en er zit niets anders op dan voor de brug aan te leggen en geduldig te wachten. De mannen tillen mijn fiets op de kant en ik ga alvast vooruit om de boodschappen te halen en het eten te regelen. Tja, nooit gedacht dat te laat komen omdat de brug open staat, of in dit geval juist dicht is, in Friesland nog steeds actueel is!