Lente en vrijheid

Vorige week stonden we nog met z'n allen op het ijs, vandaag zitten we ineens tussen de flierende fluiters in de zon. Krokussen hebben zich van de sneeuw blijkbaar niks aangetrokken en lijken zich met het uur  verder uit te breiden. Mogen we inderdaad al afscheid nemen van die saaie winter? 

Aan het begin vind ik winters wel leuk, wanneer een witte Kerst nog tot de mogelijkheden behoort, maar daarna vind ik ze meestal vooral lang en saai. Ik mis de zon en het fietsen gaat bij regen en gladheid na een paar valpartijen niet meer zo vanzelfsprekend. Daarbij heeft corona nu alles waarmee je het gezellig kon maken ook nog onmogelijk gemaakt.

De warme zon op mijn huid brengt me gek genoeg weer terug naar Elba, het wonderschone eiland waar we vorig jaar na de eerste lockdown naartoe zijn gevlucht. Om een vakantiehuis te ontdekken, te bewonderen en uiteindelijk toch achter te laten voor een andere koper. Maar dat kostte best moeite, zo'n prachtig eiland als het is. Met talloze baaitjes, na elke bocht weer een ander uitzicht, fantastische natuur en heerlijk Italiaans eten. Behalve prachtige ansichtkaartbaaitjes heeft Elba ook nog iets anders: een voormalige gevangenis. De plek heet Forte San Giacomo di Longone en ligt op loopafstand van het plaatsje Porto Azzuro.

Tijdens onze wijn overgoten lunch op een heerlijk terras bij de haven besluiten we ondanks de hitte toch een rondwandeling te wagen. Een prachtig met cactussen omzoomd pad leidt ons langs de grillige kust naar boven waar hoog op de kaap het fort is gesitueerd. We klimmen steeds hoger, het zweet prikt op ons hoofd en het uitzicht wordt met elke bocht spectaculairder. Diep onder ons kijken we dwars door het kristalheldere water tot op de zeebodem en zeilbootjes liggen lui te dobberen in de baai. De zon brandt onverbiddelijk fel en wordt nog eens extra door het water en de rotsen weerkaatst. Weinig genade op deze plek.

Aan de andere kant van de kaap vinden we koelte in de schaduw van een wachttoren hoog boven ons hoofd. De vriendelijke rollen prikkeldraad met scheermesjes sieren de bovenrand van de muur. En er komt een gedachte bij me op. Wat zou je als gevangene ambiëren; het uitzicht vanuit de Bijlmerbajes op beton en staal of deze vakantieromantiek waarbij je vanuit je opsluiting de eindeloze vrijheid van de toerist kunt aanschouwen? Is dat extra confronterend en pijnlijk omdat je er niet bij kunt, alleen verlekkerd naar mag kijken, of geeft dat juist hoop op het leven dat je straks mogelijk nog te wachten staat? 

Vorig jaar kwam het me heel cru over om gedetineerden zo met hun neus op hun vrijheidsbeperking te drukken. Maar na deze winter, en alle coronamaanden daarvoor, denk ik toch dat vooral hoop doet leven. Lente en vrijheid, wees welkom.