Dat gevoel hebben we hier wel op onze nieuwe stek. Het is
heerlijk rustig, water en weilanden om ons heen, één met de natuur. En alles is
anders dan normaal. Dilemma’s als: doen we de houtkachel wel aan of toch niet,
we moeten zo nog weg. Dan maar een extra vestje. In de badkamer hoef ik alleen
mijn gewicht van links naar rechts te verplaatsen om de hele ruimte te kunnen bereiken.
We staan elkaar nooit in de weg want er is maar plaats voor één. Een slaapkamer
van ca 7,5 vierkante meter… wanneer had ik die ooit? En die moet ik ook nog
delen. In de keuken hoef ik ook maar één stap opzij te zetten om in alle lades
en kastjes te kunnen. En elke avond staan we zij aan zij af te wassen, de taken
eerlijk verdeeld. Mijn laptop op tafel
geeft aan dat hij wil opstijgen, het is een oudje, maar waar is nou een
stopcontact… En stipt om acht uur zitten we voor de tv klaar voor het journaal.
Hier geen pauze, terugspoelknop of programma gemist. Vandaar… het vakantiegevoel.
Gisteren heb ik een rondje bos gelopen. Bij het huis hoort
namelijk ook een bosje. En een dijk. Hoe bijzonder is dat, je eigen dijk? Het gras
op de dijk is gemaaid maar de brandnetels staan al weer vervaarlijk hoog voor
mijn korte sokjes. Rechts de oneindigheid van de plas, links, wat lager
gelegen, de weilanden bevolkt met grote groepen ganzen en een zilverreiger hier
en daar. Als ik ze op honderd meter ben genaderd stijgen ze op als één, deze
vreemde vogel kennen ze niet en vertrouwen ze niet. Met een hoop kabaal trekken
ze over om uiteindelijk een weiland verder weer neer te strijken.
Het bosje is totaal overwoekerd door kreupelhout en braam. Ooit
heb ik er met Lieuwe hout gekapt voor de kachel, dat wil zeggen, ik knipte de langste
braamtakken weg om een soort pad te creëren en hij zette dan uiteindelijk de kettingzaag
in de geselecteerde boom. Een heikel avontuur want hoe snel kan je wegkomen in zulke
begroeiing als het ‘van onderen’ klinkt?
Bij het bosje hoor ik ineens hard geritsel. Geen muis of
vogel, nee hárd geritsel. Iets groots dus. Wat zou het zijn? Een vos, een ree
of toch die ene wolf? In ieder geval geen wildzwijn, die zijn meer van de
Veluwe. In de namiddag hebben we al een paar keer reetjes het weiland zien betreden.
Zo leuk om ze in je achtertuin te hebben. Maar die maken geen enkel geluid over
het algemeen. Toch mijn pas maar wat versnellen dan, je weet maar nooit.
Na het bosje volgen er nog een paar weilanden die ik moet
kruisen. Geen koeien deze keer, slechts een enkel aangekleed paard. Tijdens een
vorige wandeling stuitten we wel op een weiland vol koeien. En prompt begon
mijn lief te vertellen over een stier die een boer op de horens had genomen en
hoe vaak hij het zelf op een rennen heeft moeten zetten. Van die fijne
onderwerpen op zo’n uitgelezen moment. En intussen kwam de ene na de andere nieuwsgierige
kop omhoog en begon er een voorwaartse beweging in de groep te ontstaan. Hoe dan
ook, het bleek dat ik veel harder kon lopen dan ik voor mogelijk had
gehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten