Multicultureel

Op het bankje, dat tegen de zijgevel van café Vrijdag is geplakt, zit ik in de zon te genieten van mijn latte macchiato. Het is zondag en dankzij het mooie weer nogal druk in mijn wijk. Het Spijkerkwartier is een hele multiculturele buurt. Die cultuur lijkt vooral te worden bepaald door, laat ik maar zeggen, diverse nationaliteiten van rond de Middellandse Zee.

Vlak naast het bankje bevindt zich de straat en een stoplicht stuurt de eindeloze stroom auto’s aan die blijkbaar allemaal tegelijk door het groene licht willen, naar het opgefokte rijgedrag te oordelen. Veelal zijn de auto’s zwart, ramen getint en alsof dat niet donker genoeg is dragen de chauffeurs ook nog een zonnebril. Dat type dus.

Waar ze allemaal vandaan komen, vraagt de man op het bankje naast mij. Geen idee, maar als ik moet gokken dan denk ik dat het bij coffeeshop Uncle Sam spitsuur is. Om de haverklap moet de stoet stoppen want er kunnen gemiddeld drie auto’s tegelijk door groen.

Als het stoplicht weer op rood staat stopt voor mijn neus een zwarte auto maar nu één met de raampjes naar beneden. De zware dreun van een bas doet mijn bankje trillen. In de auto ontwaar ik een ietwat andere cultuur. Twee gasten op de achterbank, zwart geverfd haar, piercings zo’n beetje overal in het gezicht en tussen hen in een enorme hijgende vechthond met lichte ogen die ik alleen al om zijn lelijkheid bijzonder vind. Enge honden kijk ik niet aan, zeker niet als er maar twee meter tussen ons zit want je weet maar nooit, dus mijn blik glijdt naar de voorstoelen. Nog twee gasten met tunnels in de oren, van die gordijnringen waar ik de bedoeling niet zo van begrijp. Zonnebrillen, baarden en alles zwart.

Dan ineens, om mij bewust te maken van mijn vooroordeel lijkt het, zie ik dat de bijrijder een boek vasthoudt waarin hij aandachtig leest. In grote letters staat er op het omslag: ‘Het Culturele Woordenboek’.