Tuinen... in Duitsland en Nederland

Mijn Duitse gasten komen niet tegelijk aan want zij komt met de trein uit Konstanz en hij komt met de auto uit Magdeburg. Nina is er het eerst, een hovenier werkzaam op het eiland Mainau. Dat ligt in de Bodensee en blijkt een oase van bloemen, planten en vlinders te zijn. Ik weet waar het is want bij de opleiding toerisme, die ik in een grijs verleden heb gevolgd, heb ik dit moeten leren naast alle stranden van de wereld die bij Nederlanders populair zijn ('kindvriendelijk want langzaam aflopend...')
Gek genoeg onthoud ik dat soort triviale zaken graag maar ik ben in ieder geval nog nooit in Mainau geweest. Even googlen op de laptop en ziedaar: een waar paradijs openbaart zich.
Met haar collega uit Magdeburg, waar ook een prachtige, tropische botanische tuin schijnt te zijn, komt ze helemaal naar Ede om bij kwekerij De Hessenhof planten te kopen.

De Hessenhof, die ken ik toch zeker wel? Ik heb geen idee moet ik bekennen. Blijkbaar is De Hessenhof beroemd in de wereld van de hoveniers vanwege hun unieke en kwalitatief hoogstaande aanbod planten. Maar liefst 6.000 soorten hebben zij in hun assortiment en als je planten van ze wilt, dan zal je ze moeten komen halen want ze worden niet verzonden. Kwestie van principe. Vol vuur praat mijn gast over haar vak en de liefde voor planten en we hebben het over tuinen in Duitsland en Engeland maar opvallend veel ook over tuinen in Nederland. 

Ik wist niet dat 'onze' tuinen zo populair en beroemd waren en hoe bijzonder is het dat een Duitse mij dat allemaal weet te vertellen. Als ik haar zeg dat het me heerlijk lijkt om zo met passie je hart te kunnen volgen, en dat kwijt te kunnen in je werk, komt toch even iets van het taalverschil om de hoek kijken. Ze kijkt wat verlegen naar haar handen en zegt dan dat het inderdaad heerlijk is... maar nog wel pril hoor want het is pas vier weken 'aan'. Schattig dit misverstand.

En dan komt de tweede hovenier. Even wat gedoe met de parkeermeter die geen munten blijkt te accepteren (hoe fijn is dat zo laat op de avond?) en ik op mijn pantoffels de regen in om assistentie te verlenen. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch om via mijn bankpas een kaartje te trekken. Alles voor de gasten nietwaar?

Deze hovenier is van het type Arie uit Rozendaal. Insiders hoef ik niet veel uit te leggen waarschijnlijk maar laten we zeggen: ruwe bolster, blanke pit. Zijn werkkleding heeft hij nog aan, lompe schoenen vol aarde worden in de gang gezet, de handen nog zwart en waarschijnlijk ook niet schoner te krijgen. Zijn ogen twinkelen en verraden zijn ingehouden enthousiasme als hij haar begroet. Ik houd ze niet langer op en wens ze een fijne avond.

's Ochtends aan het ontbijt praten we nog wat. We hebben het over de lange thuisreis die hen nog wacht en hij vertelt over hoe speciaal hij het vindt om zomaar de voormalige grenzen te passeren zonder te stoppen. Natuurlijk, Magdeburg ligt in de voormalige DDR. Hij was 18 toen de muur viel en na even snel rekenen besef ik dat hij nu 47 moet zijn. Precies zo oud als ik toen het net 'aan' was met mijn Lieuwe. Mijn hart smelt. 

Wie ooit het genoegen krijgt om zo'n late verliefdheid mee te maken, zal de emotie uit duizenden herkennen!